=BELANGEN=

Wij leven als individuen, zodra, zolang en inzoverre we ons hebben weten te ontworstelen aan hetgeen ons als persoonlijkheid is omgehangen, onder andere door in ons de taal aan te brengen, die vol zit met confectievooronderstellingen ten aanzien van de manier waarop we onze tijd, aandacht, energie en vaardigheden moeten besteden. We leven als individuen, maar in de resten van de cultuur en in de springlevende civilisatie. Wij leven als individuen, maar vele, vele anderen om ons heen leven nog voort als personen en als functionarissen. Anders geformuleerd : wij zijn uitgetreden, maar de IETSen bestaan voort, bemand en wel, door gelovigen en door beroeps.

Wat zijn onze belangen ? Wij beperken onze consumptie tot het nodige, want de begeerte, die slechts een compensatiestreven is voor het gehoorzamen, voor het geleefd worden door anderen via onze hanteerbare persoonlijkheid, die begeerte is weggevallen. Wat hebben we nodig ? Wij hebben productiemiddelen nodig of rechten op dat wat we nodig hebben voor ons leven en welzijn en wat in het bezit is van anderen. Alles is in het bezit van deze of gene. Dat bezitten wordt door de staat beschermd tegen diefstal. Wij hebben het recht nodig te produceren of te nemen wat we nodig hebben. We zijn de afkeer van het bestaansminimum al te boven. Maar we verlangen toch naar woonruimte, baadgelegenheid, eten, drinken, rust, kleding enz.. Deze benodigdheden zijn niet gratis men moet er via geld of rechtstreeks recht op hebben. Het is overduidelijk dat mensen dat recht niet zomaar krijgen van diegenen die het hen moeten verlenen : hun tijdgenoten die bezitters zijn.

Laten we dat wat we aan rechten nodig hebben even onze BELANGEN noemen. Hoe behartigen wij onze belangen ? Ten eerste is daar het feit dat wij in het feit dat wij leven iets hebben: namelijk tijd, aandacht, energie en vaardigheden. Dat is in beginsel en ten diepste alles wat we echt zelf rechtstreeks van buiten de mensheid, niet van iemand anders dus, krijgen en beschikbaar hebben. Wij individuen zijn ZELF verantwoordelijk voor onze belangen. We zijn echter niet sterk genoeg, in ons eentje, om met fysiek geweld al onze tijdgenoten te dwingen. Er is daarom gezocht naar andere middelen en er zijn er vele gevonden.

OUDERS EN KINDEREN.

Het is bekend dat ouders hun kinderen gebruiken om zich te laten verzorgen als zij zelf oud zijn. Ik ervaar het als heel passend dat ik mijn moeder allerlei diensten verleen, nu zij die nodig heeft, zij hielp mij toen ik nog klein was en hulp nodig had. Dat lijkt een eerlijke ruil. Die ruil hoeft niet met gevoelssaus overgoten te worden.
Datzelfde geldt voor vriendschap en voor seksuele omgang. Voor individuen berust het leven voor elkaar op wederzijdsheid. ‘leven’ betekent hier: het besteden van de eigen tijd, aandacht, energie en vaardigheden.
Weinig daden zijn zo onproductief als het overgieten met gevoelssaus van het besteden van de eigen tijd ,aandacht enz. voor een ander en aan een ander.

BEZIT EN LIEFDADIGHEID.

Op wie niet meer heeft ( aan bezit, tijd, aandacht, energie, vaardigheden en geld) dan hij, gegeven de omstandigheden waarin hij leeft, nodig heeft voor eigen leven en welzijn, kan geen beroep gedaan worden om liefdadigheid te beoefenen. Daden van liefde zouden daden zijn waarvoor men niet iets terug wenst van de ander. Volgend die omschrijving zou het zakelijke, ruilende met elkaar leven waarover ik het hiervoor had, geen liefde inhouden. En ook zou het gebod om liefdedaden te stellen ook een gebod voor rijken zijn, inwoners van een civilisatie, met name niet de minstbedeelden.
Dit gebod lief te doen is in ieder geval constructiever dan het gebod een schuldgevoel te hebben. Het gebod zelf lief te doen verschilt uitdrukkelijk van het gebod of de suggestie om zich via een organisatie (van priesters) van zijn schuldgevoel te bevrijden door te offeren, zogenaamd aan de godheid.

=DE TIEN GEBODEN ALS CHECKLIST=

We kunnen nalaten de tien geboden als geboden op te vatten en ze beschouwen als een lijst van opmerkbare verschijnselen in zichzelf voor wie zich van zijn persoon-zijn en van zijn functionaris-zijn heeft ontdaan en individu is zonder buitenbesturing, levend (t/a/e/enz. bestedend) op eigen gezag, vrij van cultuur- en/of civilisatieprogramma’s.

=ZELF VRAGEN WAAR HET PROGRAMMA TOE DIENT EN TOE LEIDT.=

Wij verkregen allen onze instructies door traditie, door overlevering, in de vorm van onderwijs en opvoeding. We leerden zeden, gewoonten, etiquette, fatsoen, moraal, ethiek en taal en daarmee zaten we vol. Zodra, zolang en inzoverre het volgen van de ons daarvanuit bewustwordende of als neiging verschijnende instructies succes oplevert, is er geen probleem.Wij passen dan in onze omgeving, door de uiterlijke vorm van onze persoonlijkheid.We hoeven niet te menen wat we doen, we hoeven alleen maar technisch juist het voorgeschrevene te doen. In zulk een gezonde, hele, samenleving varen de enkelingen zowel als het geheel wel bij het voortbestaan van de stand en gang van zaken zoals die is.
Het probleem komt pas aan het licht wanneer de omstandigheden, bij voorbeeld de technische mogelijkheden, veranderen. Dan pas blijkt wat het wrijvingsloze verloop van het leven gedurende vele generaties, tot gevolg heeft gehad : niemand had de moeite hoeven te nemen te WILLEN wat hij deed.
Men is niet op de hoogte van het feit dat ooit die regels en voorschriften waarschijnlijk zakelijke overwegingen waren, rationele regelingen. Het blijkt nu niet langer voldoende deze oude regels onveranderd door te geven, men moet weer naar de te regelen werkelijkheid kijken.
Het was pure luiigheid dat wie geen wrijving met zijn omgeving ondervond nu ook niet nadacht over de redenen voor het aanvaarde en succes opleverende gedrag.
Iedereen heeft de plicht als individu om na te denken over de redenen die HIER EN NU het gebruikelijke en afgedwongen gedrag als persoon en als functionaris zouden kunnen LEGITIMEREN. Van dat gedrag wat je als functionaris om den brode afgedwongen wordt en van dat gedrag waartoe je je als persoon verplicht en geneigd voelt, is het niet genoeg te weten wat het veroorzaakt. Ook al is het al veel positiever om te zoeken naar wat het veroorzaakt dan alleen naar wat er mee bedoeld en nagestreefd wordt door de daders.
De vraag is : wat regelt men door het afdwingen van elkaar van dit gedrag. Het is voor de steller van deze vraag, voor het individu, volledig onbelangrijk of de anderen die het gedrag afdwingen het antwoord weten en/of geven of niet. Dat is het individuele van het individu, dat hij alleen is met zijn vraag.

=WAT IS ER NODIG voor mij VAN DAT WAT ER IS ?=

Eén van de gevolgen van het zich als individu herkennen is het wegvallen van het belang van vele uitspraken die men in zich hoort. Met name vallen die uitspraken weg, die vanuit een albe moeiend standpunt werden gesteld. De taal die wij leerden is de taal via dewelke de IETSen bestaan in ons bewustzijn. In die taal worden vragen gesteld die onbeantwoordbaar zijn, zoals de vraag “waar is alles goed voor?” Heel veel vragen en uitspraken betreffen alles, altijd, overal, onder alle omstandigheden. Dat zijn vragen voor de bijpassende gedachteconstructie ‘God’. Onze nieuwsberichten zijn bij voorbeeld heel duidelijk alleen bruikbaar voor de leden van de (niet bestaande) wereldregering.

Individu zijn betekent klein en eindig zijn. Het individu weet dat hij niet groot kan zijn en dan ook niet groot hoeft te zijn. Een individu heeft het natuurrecht op leven, zodra, zolang en inzoverre als hem tijd, aandacht, energie en vaardigheden toekomen van buiten de mensheid. Niet zelden verlenen mensen aan invalide soortgenoten een cultuurrecht op leven ook als deze invaliden niet van buiten de mensheid voldoende om te leven ontvangen.Of dat eerlijk en te verantwoorden is tegenover de dieren en planten is een open vraag. Is in deze kunnen gelijk aan het natuurrecht hebben om te doen ? Ook tegenover de individuen is het niet optimaal, dit verlenen van een recht op leven aan alles wat uit een vrouw geboren is. De individuen dienen het als nodig te kunnen waarnemen zelf hun tijd, aandacht enz. te besteden zodanig dat zij er hun belangen voldoende mee behartigen, er mee in hun nooddruft voorzien.