Jaap Schot, 13-15 juli 2000

De relatie. Zie blz. [1]2912 e.v..
===============
Het centrale is het bij mij afwezige gevoel. Data en Seven of Nine uit Startrek. Een robot, respectievelijk een cyborg. Geen menselijke gevoelens.
Het ideaal van de opleiding (HBS-B) was: zaakgerichtheid. Dat is het ideaal van de gebruiker met de gebruikte. Dat is het civilisatie-ideaal. Technisch en in opdracht (dus: in de aard van, opbrengst van en bedoeling met de zaak NIET geïnteresseerd), nooit het eigen bezig zijn en de context daarvan (slavernij, gebruikt-worden) als onderwerp.
Ik heb de vreemde keuze gemaakt om ongehoorzaam het verboden onderwerp te nemen en de opdracht tot lopende-band-werk (i.c. aan studenten) te vervangen door waarneembaar zelf-zijn. Zo lang dat kon.
=================
Het één-zijn met de anderen van de familie was in mijn geval woordloos, onbegrepen ook. Het had geen naam. Het ‘niet een ding zijn’ van de ander had evenmin een naam als het ‘een ding zijn’ van dingen. De poes was geen ding, een vlinder ook niet. Wat leeft is geen ding. Met dingen moet je ook voorzichtig zijn ook al hebben dingen geen pijn. Er worden dieren geslacht (varken, konijn, koe), zelf gezien. Nou èn?
===============
Alles is en wel: even vreemd of gewoon. Geborgenheid, beschermd-worden is er ook. De cultuur (= familie als leefomgeving) blijkt machteloos tegen ‘niet langer door kunnen leren’, ‘moeten gaan werken’ en ‘in militaire dienst moeten’.
Terug uit militaire dienst is: terug de wereld uit, weer leren, geen gebruik, maar het benutten van een gelegenheid, een opleiding gebruiken als ware het onderwijs. Een door mij niet als zodanig herkende misvatting mijnerzijds [foute opvatting, het niet-zien van een expliciete, genoemde, bedoeling].
Net zo blind leef ik over het gebruikt-worden heen en BEN, al werkend voor de kost. Ik blijf buiten, elke keer dat men mij als examinator of zo binnen noodt, waarom niet, zij hebben geen vooroordeel, is de eerste keer meteen ook de laatste. Ze hebben volledig gelijk: ik ben niet bruikbaar.
==============
Net zo blind was ik als student ten tijde van de democratisering, op de zaak (-met name onderwijs-) gericht. Volkomen buiten spel. Het spel was nieuwe zitplaatsen voor nieuwe (bij te voegen) beslissers. Ziende blind, horende doof was ik.
=================
Dat ben ik nog: doof en blind voor wat me gezegd en voorgeleefd wordt. Dat lijkt wel erg lastig. En dat is het ook. ‘Teflon’ heet het verwijt: onaanspreekbaar, unmanagable.
Verwijderen was geen doden. Het bruikbaar-maken was mislukt, ondanks 21 jaar dagonderwijs. Ik, toevalsproduct, ben een (“De”, kom nou, er zijn er meer onder 16 miljoen) eerst door de medegebruikten buiten-gehoudene (door Moeder om me te beschermen en door de mede-leerlingen door onderwerpen te eisen) en na enig pogen tot gebruik door met hem geen raad wetende managers weer-buiten-gebrachte.
===============
En buiten de maatschappij? In het private bereik? “Sex before eight or it’s too late.” Te laat dus. Vadervrij leven. Mij niet onderworpen toen de medeleerlingen dat eisten: dan maar niet meespelen. Extreem verlegen. Tot 10 jaar gelovig aan Sinterklaas, ik vertrouw toch dat wat men mij zegt meldingen zijn. Pas 20 jaar later: geen God, geen SAMENleving. Maar er blijft een enkele waarheid, o.k., onvolledig kenbaar, maar er is waar naast gelogen, verzonnen, gehoopt, voorgespiegeld, overgïnterpreteerd (voorgegoocheld), illusief, afgesproken, als-waar-doorgegeven-afspraken, enz. enz.
===============
Anderen zijn misschien minder doordacht. Het heeft mij heel veel tijd gekost. Ik kwam uit enorm vertrouwen (Sinterklaas) tot DE anderen hebben het niet door nu, zoals ik niet toen. Ik hoor ze hun doorzien nooit melden. Ik hoor ze hun informatie doorgeven en hun meningen en ik hoor geen systeembedrog melden, alleen incidenten en die als daden van enkelingen, alsof die buiten spel stonden c.q. daar bezig waren.
================
Thuis gezellig, knus, veilig. Ik heb het niet in mijn eentje en niet met enig ander. Geen angst, maar ook geen veiligheid. Niet de aanwezige ander en niet de mogelijke indringer zijn het voorwerp van (resp. het scherm waarop geworpen wordt) de onrustprojectie. De rust is weg. Schuw en zonder rust: ja. Alert, nee. Vreemde losse onrust.
===================
donderdag 13 juli 2000 23.02:
==========
Onrust die ook blijkt in het niets op orde hebben en dat zowel in de tuin, als in huis (voorraden) als in mijn teksten. Er is een kern van terug te vinden spullen en en vaag vermoeden van waar de rest is, van het massale waarvan ik de laatste gebruiker zal zijn. Geen aangehechte anderen, niemand om iets aan door te geven. Nergens aan bezig als aan een project: een van ganser harte begonnen en voortgezet doelgericht ondernemen (activiteit), constructief, bouwend, met anderen samen.
=================
Wat de media mij tonen aan waar ze in IETSen aan bezig zijn (de vijanden) of waren (de niet-vijanden, ‘wij’, lang genoeg geleden), was en/of bleek niet positief. Geen propaganda, alleen kritiek (afkeuring, schande-geroep).
================
Geen geloof, geen hoop, geen liefde. Geen gevoel op mijn plaats te zijn, hoe misplaatst dat gevoel ook later bleek, dat ik had in de eerste drie jaar van mijn universitaire studie.
=================
Terug: herhaling:
“Het ideaal van de opleiding (HBS-B) was: zaakgerichtheid. Dat is het ideaal van de gebruiker met de gebruikte. Dat is het civilisatie-ideaal. Technisch en in opdracht (dus: in de aard van, opbrengst van en bedoeling met de zaak NIET geïnteresseerd), bezig, en nooit met het eigen bezig zijn en de context daarvan (slavernij, gebruikt-worden) als onderwerp.”
=============

Het gaat er nu om dat dit niet expliciet mij werd medegedeeld, zelfs niet verbaal. Ik heb het niet opgemerkt, niet gezien, pas na 40 jaar echt begrepen.

Waarom krijgen de kinderen die op school komen niet een boekje waarin staat:
jij bent een gevangene van de civilisatie:
op school word je voorbereid op gebruikt-worden:
je wordt dus bruikbaar gemaakt:
gehoorzaam en vaardig.

Aanvankelijk, eerst de algemene basisvaardigheden, [stilzitten afwisselen met onnodig bewegen (gymnastiek, sport), lezen, schrijven, rekenen, computers gebruiken] later enkele van die daarop gebaseerde. Dan word je in gebruik genomen, als je tenminste voor een van de dan open plaatsen bruikbaar, geschikt, en wel de best beschikbare, daar dan, blijkt. Anders blijf je in onbruik. Dan en ook als je wel geplaatst wordt, heb je altijd ook nog de kans om zelf iets te verzinnen om voor een bezitter te doen, als die je voor dat kunstje wat wil geven. Geld waar je via gokken aan komt, heet ook ‘verdienste’ en geldt als ‘in orde’. Het is geen geheim dat je ook kunt gaan doen wat niet mag, waar je de politie/justitie tegenover je vindt. Dat moet je voor het laatste houden, daarvoor is er namelijk nog de uitkering. Dat komt allemaal later. Bewaar dit boekje, lees het minstens elk jaar een keer of wat door. In de loop van de tijd ga je begrijpen wat er staat.
VEEL PLEZIER, WELKOM IN DE WERELD.

DE REGERING.

Dan is er tenminste enige duidelijkheid.
=============
Hoe dan ook, ik heb het veel te laat begrepen. Ach, te laat waarvoor?
=============
Hoe dan ook: ik geloof niet dat de anderen het wel begrepen hebben. Zij [nu ja, velen van hen, degenen die het tot iets-zijn brengen, (een) plaats nemen/namen, in plaats van geplaatst worden/werden] KENNEN de feitelijke stand en gang van zaken, gedragen zich dan ook passend en/of succesvol, soms, niet altijd, want elk streven wordt tegengewerkt door de reeds aanwezigen en door concurrenten. Het is een groot gevecht: Machiavelli en de films over chimpansees.
================
De resultante van vechten is wel een stand van zaken en krachtsverhoudingen, maar het is geen constructie, geen resultaat. [Zie de grenzen en de ruïnes in Europa als voorbeeld.]
vrijdag 14 juli 2000 0.42||
===========
vrijdag 14 juli 2000 2.41: En toch kan ik niet anders. De goede raad van de Boeddha is zich te onthechten, niet te begeren en waarheid als enige basis van gedrag te nemen: nodigs, vermenigvuldigd met de omstandigheden en de vaardigheden, meer niet. Doe en neem het nodige, laat de rest aan de rest van wat leeft. Iedereen is los van ieder ander, dat is evenzeer gegeven als ieders eindigheid in ruimte en tijd. Geen verleden herkauwen, geen toekomst verlangen, geen wensplaat naast de werkelijkheid, naast ‘wat is’ houden. Alle kwaad is in het onnodige. Dat gewauwel over kunst en over grootsheid en onsterfelijkheid, onnodig is het en er zit kwaad in, veel kwaad. Rangschikken is verwerpelijk, van dierlijk gedrag gemaakt, onnodigs. De fout zit hem in de opstelling van beslissersstoelen, die spelopstelling maakt dat er gegarandeerd zeker af en toe ook misdadigers op deze of gene stoelen zullen zitten en kwaad (laten) doen. Daar helpt geen democratie tegen. Alle macht is kwaad, al is er macht nodig om bestaande macht teniet te doen. Het overnemen van de macht, hoe vredig en met hoeveel instemming ook is het voortzetten van het kwaad of minstens het openhouden van de zekerheid dat het opnieuw zal optreden.
En op micro-nivo? Relaties? Waar komt het gevoel vandaan? Uit het verblijven buiten het pure kennen van ‘wat is’ en doen van ‘nodigs’. Noem honger (e.d. nodigs dat je waarneemt in je) geen gevoel en gevoel (verlangen en zo) geen honger. Soms is er nodigs onmogelijk. Dat is pijn. Het is geen lijden, dat is er aan toe te voegen. Het kwaad dat hier nu treft, ook dat is pijn. Er zijn geen daders, zo min als geesten, goden en duivels. Het (misdadige of goede) subject ‘in’ het exemplaar van de soort ( = het individu) is net zo’n verzinsel als ‘de koning’: er is evenmin daderschap (initiatief, schuld of verdienste) als er koningschap is: het zijn allemaal juristenverzinsels. Veel erger dan theologenverzinsels zijn de juristenverzinsels.
==//voorlopig einde\\||vrijdag 14 juli 2000 3.06\\==||
vrijdag 14 juli 2000 23.54:
================
Waar aan iemand nodigs ontbreekt, is pijn. Waar die ‘pijn’ is, is helpen passend. De oorzaken zoeken en wegwerken, soms. Als dat niet kan [zie het verhaal van de hulpvaardige Samaritaan] dan ruimte geven voor het genezen. Als de oorzaak in het verleden ligt, is die immers buiten bereik. Waar nodigs ontbreekt, is dat nodigs ook niet in het bzit van een ander. Dan, als het in bezit van een ander is, ontbreekt het niet, maar dan wordt er kwaad gedaan, in dit geval: bezitten [als het ‘bezit’ een vaardigheid is: dan is het kwaad-doen: niet-helpen. ‘Nagelaten hulpverlening’, in woorden is dat juridisch zelfs strafbaar, fout, schuld veroorzakend. In woorden, niet in daden. In feite wordt slechts hier en daar het helpen langs (via, door) de heersenden afgedwongen waar het ten koste gaat van de heiligheid van het bezit. Dit is een centraal politiek onderwerp. Er wordt steeds gevochten tussen ‘belastingverlagers’ en ‘armoebestrijders’, helpers.
Dat zulk helpen moet, is hier lange tijd verpakt in christelijkheid. Dat betekent dat dat stukje doctrine leert dat er een eind is aan het recht van de bezitter: dat de arme die honger heeft een brood mag nemen en dat dat dan niet als stelen kan worden opgevat en dat het gewapenderhand verdedigen van ‘de eigendom’ daar dan ongepast is.
zaterdag 15 juli 2000 1.06:
Dit was, zo bleek niet elke belangijke politicus duidelijk.
=======
Het gaat te ver om alle bezitten te veroordelen, omdat er altijd wel ergens bereikbaar iemand ‘in nood’ is. Die nood zal er altijd zijn, dat is de rand van de populatie die het ecosysteem kan dragen. Dat is een natuurgegeven, dat is biologie. Daar gaat het niet over. Ook het vormen van voorraden is biologisch gedrag. Evenals het roven van vorraden door anderen.
==========
Al dit biologische is in gebruik om het rangschikkend ongelijk verdelen in de civilisatie te ‘verdedigen’. In ieder geval is het waar dat er geen eind aan die biologische nood gemaakt kan worden. ‘De mens’ kan ‘zich’ niet van pijn en lijden bevrijden.
==============
zaterdag 15 juli 2000 1.19|| einde||