070308blogstart
===========
Start: donderdag 8 maart 2007 12:31
===========
Als je gebruikelijke, gangbare termen gebruikt, werk je met versleten materiaal. Iedereen leest er over heen en de betekenis (bedoeling) van de invoerders van de term is totaal weggesleten.
Schoolvoorbeelden:
- minderwaardigheidscomplex (zie Alfred Adler) en
- seksuele revolutie (zie Wilhelm Reich)
De gewone lezer is niet de oplettende lezer en de gewone lezer “denkt” (= gaat er zonder enige reden en tegen de feiten in, van uit) dat hij wel snapt wat dat woord (kennelijk in dat snappen een actieveling) betekent, aan het betekenen is. En dat hij dat betekende wel kent, zodat hij er niet met zijn aandacht héén hoeft om nog eens goed te kijken.
============
Dát is de reden waarom wij literatuur schrijven: om de aandacht van de lezer bij ‘dingen die om hem heen gebeuren’ te brengen, een brengen, dat met rechtstreeks aanduidende woorden niet (meer) lukt. We kunnen (en mogen) doen alsof ook de schrijvers van reeds bestaande literatuur dit doel wel (postuum) willen dienen.
Schoolvoorbeelden:
- C.
- animal farm
- lord of the flies
- walden II
=================
13:03: Het begint allemaal met het willen kennen van je omgeving, dat daarvan wat je met geen recorder kunt vastleggen, dus: de betekenis van wat je als geluid kunt opnemen: wat ze zeggen.
Schrijf op, wat je in je hoort opkomen óm het, – als dat passend is en kan, daar, dan, bij die anderen, te zeggen. Dat opschrijven (wat ik uitschrijven noem omdat er altijd meer op papier komt, – want voor de duidelijkheid voor later en voor anderen móet dat, is dat technisch nodig -, dan er aanvankelijk in je opkwam -,) is de enige manier om die vluchtige “gedachte” vast te leggen.
literatuur zelf schrijven dus, naast:
- literatuur (andermans teksten / boeken) gebruiken
- alternatieve woordsoortenindeling
8-3-2007 13:12|| 310 woorden
==========
0 reacties