070218prdgb
=========
zondag 18 februari 2007 16:08
=========
Ik ben nu aan dat weblog bezig. Wat er aan de hand is, is dit:
- ik haat het om voor publiek te treden als er geen uitdrukkelijke vraag is naar wat ík wil bijdragen aan iets waar zíj aan bezig zijn.
- Ik ben niet (= gebeur niet) om hén te helpen, laat staan bij onnodigs, bij het verdoen van hun txaenz i.p.v. die voor hun entelechie te gebruiken.
- Niet om hen dáárbij te helpen, laat staan om door hen (dáárbij of zelfs bij het voor hun entelechie nodige) gebrúikt te worden.
- Mij niet verbergend onvindbaar laten blijven voor zeg maar mijn soortgenoten (O-O’s): solitair levenden (dus vrij van buitenbesturing denkenden, dóórdenkenden, doordénkenden).
- Wij O-O’s hébben niets met chimpogroepen. Het gerangschik en gevlooi, het gekrijs, de onrust. Er is geen tijd en ruimte om ‘wat je aantrof’ rustig te ontleden en te bestuderen, er zijn altijd kapers op de kust. Kapen doen die om het kapen, niet omdat ze het nodig hebben, voor hen is het meeste van wat ze nemen tentoonstellingsmateriaal zoals bij de prieelvogel: om te laten zien hoezeer het verzamelen en vertonen hen wel in het bloed zit en lukt. Dat ‘in het bloed zitten’ zal bij die prieelvogels wel het geval zijn, bij de mensen (de chimpo’s) is het vrij waarschijnlijk aangeleerd, waarbij het uitdrukkelijk de vráág is of er, al aanlerend, ‘een aanleg werd ontwikkeld’). Het kan zeer wel zijn dat dit chimpogedrag niet wordt aangeplakt door het tot een voorwaarde te maken, volgens de methode van Skinner.
- Ik wil in alle rust tekst aanmaken. Ik zoek geen interactie. Ik ben ook niet bekommerd om mijn mede-O-O’s. Zij redden zich wel. De chimpo’s zullen zich niet alleen niet redden, ze zullen de voorwaarden voor hun voortbestaan in versneld tempo vernietigen, getuigende O-O’s doodzwijgend, de boodschap stuk pratend door hun woorden te vermoorden (in debat en spottend cabaret), hen monddood makend of doodtrappend (stenigend, kruisigend, in gevangenissen levenslang opsluitend).
- Het is zaak om voor Cassandra spelende chimpo’s (onderwerpmodekoningen) niet te verwarren met O-O-‘s. De civilisatie heeft in haar vigerende huidige vorm (tldisme) besef van zondaarschap bij de gebruikte mensen nodig. Er is geen gezamenlijk gediende god, dus dan maar stellen dat ze zondigen ‘tegen de natuur’ en dat die straft met klimaatverandering (à overstromingen en verwoestijning, alsof die iets anders zouden zijn dan redenen voor volksverhuizingen ≈ oorlogen en mensenslachtingen).
- Het hele overconsumeren (verzwegen in de uitdrukking ‘overbevolking’, die je weinig meer hoort, uit de onderwerpmode geraakt kennelijk) gebeurt in het kader van het dienen van de chimpogod van het rangschikken (de competitie, de concurrentie, in de verschijningsvormen van
- het vertonend verbruiken van dingen ten koste van het milieu in het kader van de mode en van
- het sportief doen, na-apend het priesterlijke, ja door zelfkastijdende monniken gedane sporten (de tegenhanger in de wereld van de heilige mis bij de roomsen).
- het aan zichzelf (opgevat als ama, in psychoanalyse, en zelfs als genencombinatie zoals tot zover uitgegroeid, in de huidige mode) verfraaiend en zelfs totaal ómbouwend knutselen. LET OP: dit aan zichzelf veranderen is zich onderwerpen, aan het oordeel van de anderen. “Oh, keur mij goed, als het jullie belieft, bitte, please, s’il vous plaît. Ik ben wat U zegt dat ik ben, ik ben wat U mij víndt (acht te zijn). Ik ga tot het uiterste om te worden zoals U mij hebben wilt en ik verander mee met Uw veranderende wensen.”
- Ik ben niets, de groep, de culturele ontwikkeling, de mode, is alles. “Du bist nichts, dein Volk ist alles”, wij kennen het nog van Adolf H. te B.
- Tegen de psychoanalyse en alle andere psychiatrische behandelingen stelden alle culturen zich te weer, op de USAmerikaanse na, waar het zich laten analyseren een uiting werd van zich onderwerpen (in dit geval door het gehoorzamen aan het bevel plooibaar, modevolgend te zijn, vrij gewassen van het eender blijvende ‘in het verleden geleerde’). Het is echter wel zo dat in de families en gezinnen waar naar ‘dit gebeuren op televisie’ wordt gekeken, de gezinsleden en familieleden en buren en vrienden vasthouden aan de cultuureis van altijd en overal: blijf wat wij van je gemaakt hebben en nu basis is van onze verwachtingen en eisen ten aanzien van jou: wij rekenen op je en het hele sociale leven hangt van die berekenbaarheid af. 18-2-2007 17:36|737woorden|
0 reacties