Jaap Schot, 19 januari 2008

Er ís geen adequate lineaire weergave van een veldslag. Dus niet bij het mij ontworstelen aan het gebruikelijke, door mij aangetroffen, spreken met woorden bij (en zonder ermee benoemde) ‘zaken’/ waarneembaarheden.

Een boek – een tekst – is een lineair ding: als een bol wol van een uitgetrokken trui. ‘Uittrekken’ als het ongedaan maken van het breien. Door het uittrekken verdwijnt het wezen van de warme trui. De bol wol is geen trui meer. Het ter zake doende van de trui is verdwenen. Ze moet helemaal opnieuw gebreid worden.
Als een foto van een stukje van zo’n trui, is wat er uit mijn denkhoofd – via mijn tekstaanmaker – in mijn bewustzijn kwam als tekst (= in tekstvorm). Tekst die ik daarna noteerde, uitschreef.
Mijn denkhoofd bestaat uit van die hersencellen, die onderling verbonden zijn. Mijn begrippenapparaat bestaat uit associaties; zie Locke lang voordat dat met die hersencellen de standaardformulering was. Later zullen ze er wellicht weer heel anders over spreken.

De lezer heeft al een massa aangeleerds in zijn denkhoofd en dat kan (gaat) er niet uit. Alleen het toevoegen van nieuwe onderscheidingen en verhalen (→ associaties en relaties) is mogelijk.
Ik breide mijn trui voor mijzelf. Niet voor de verkoop of de verhuur. Dat kán niet eens. Kennis en inzicht zijn niet overdraagbaar.

Wat is dus de juiste vorm van publiceren?
Antwoord:

1. Korte stukjes waarin dingen onderscheiden en apart benoemd worden.
2. Verhalen waaruit aparte namen voor de onderscheiden zaken/ verschijnselen komen. Dus, tegen het opzettelijk – met behulp van homonymie ^* – verwarren van de mensen door de propaganda voor het vigerende.
3. Enzovoorts…

*) [red.] Twee woorden zijn homoniem als ze een gelijke vorm, maar een duidelijk verschillende betekenis, hebben. Bijvoorbeeld: arm, bank, pad. In onderhavige tekst is “uittrekken” een homoniem.