Jaap Schot, december 1984

De samenleving bestaat uit mensen die geobsedeerd zijn door de soevereiniteit, dat is: het geschonken recht om onredelijk, willekeurig, onverantwoordelijk te handelen. Ieder der samenlevenden krijgt een hoeveelheid van die soevereiniteit toegekend door het geheel. De verdeling is ongelijk en kan beïnvloed worden. De verdeling vindt plaats via het verdelen van geld, van machtsposities en van voorrechten. Iedere nieuwkomer, dat wil zeggen ieder kind in de samenleving en iedere werknemer in een nieuwe werkomgeving moet ‘van onderaf beginnen’, d.w.z. zonder voorrechten. Naarmate het gevangen en arbeidend bezig verblijven in de samenleving langer duurt krijgt de enkeling voorrechten boven later binnengekomenen. Omdat het enige onderwerp van de samenleving het verdelen van de soevereiniteit is, is de aandacht voor het nodige voor leven en welzijn zeer gering. Een aangepaste ingezetene merkt zijn lichaam pas op als het hem hindert. Hij is tegen ziekte en dood maar niet voor zijn lichaam. Zijn lichaam ervaart hij zelf als ware het een gebruiksartikel, waar hij overheen leeft, wat hij tijdens het gebruiken ervan niet ziet, al zijn aandacht is bij het werk dat hij er mee verricht, niet bij zijn gereedschap. Wat de ingezetenen doen, doen ze om aan meer rechten te komen en om hun verworven rechten niet te verliezen.
Dat is kort samengevat wat ik in dit boek constateer. Ik schrijf die constatering uit. Ik gebruik in dit boek een begrippenapparaat en ik bespreek ook dat. Dat begrijpen (en verbeelden) is de tweede bron van verklaring waarom ik schrijf wat ik schrijf: mijn onderwerp is de eerste bron, mijn begrippen, beelden en verwoordingen zijn samen de tweede bron. Ik kan niet voorkomen dat nogal wat verklaringen ten diepste ook bestemd zijn om tegenwerpingen te ontzenuwen.