Over meningen is in de loop der tijd veel geschreven. Ook destijds door Jaap, die zich altijd zeer kritisch uitliet over meningen ¹ , ongeacht of het nu meningen van anderen betrof, of eigen meningen. Hij stelde: je moet geen meningen uiten, maar slechts ware uitspraken doen.
Zelf ben ik minder streng in de leer. Wel pleit ik evenzeer voor meer bedachtzaamheid. Verder neem ik geregeld de vrijheid ergens geen mening over te hebben. Zeker als ik weet het betreffende onderwerp onvoldoende te kennen. Het argument “onvoldoende kennis” is echter voor veel mensen geen enkele belemmering.
Het lijkt trouwens welhaast taboe om geen mening te hebben. Er heerst een immense sociale druk om niet alleen een mening te hebben, maar die ook – te pas en te onpas – te uiten.

Klik op afbeelding om te vergroten.

Ik vind het prima als de ene mening naast de andere gezet wordt en zo de basis vormt voor een gesprek. Hierbij kun je je voorstellen dat je, al dan niet in gedachten, naast elkaar zit en met elkaar bezig bent met het onderwerp dat op tafel ligt.
Ik vind het vaak storend als de ene mening tegenover de andere gezet wordt en zo het startpunt wordt voor een potje woordvechten. In deftige taal heet dat: het voeren van een discussie. Daarbij kun je je voorstellen dat je tegenover elkaar zit en tegen elkaar bezig bent over het onderwerp dat op tafel ligt.

1) Zie bijvoorbeeld “Meningen uiten”